Şefkat,merhamet,acıma duygusu her insanda olması gereken duygular ama günümüzde artık bu gibi duyguları bir çok insan rafa kaldırmış durumda..Merhamet rahmet kökünden gelir.Şefkat göstermek,acımak,af,lütuf,ve ihsanla muamele etmek gibi güzel anlamlara gelmektedir.Dışarıya bakıyoruz onlarca evsiz,kimsesiz gencimiz çocuğumuz var.Ellerinden tutulmak yerine hor görüldü,toplumdan dışlandı.Onların adı hep kimsesiz çocuk oldu .Toplum her daim onları potansiyel suçlu olarak gördü.İtildiler,kakıldılar,anneleri ve babaları küfür yedi..Toplumumuzda bir sorun var ‘’insan erozyonu’’;ancak bu sorunun çok az bir kesim farkında.Muhtaç çocuklarımızla bir elin parmaklarını geçmeyecek kadar çok az insanın iletişim halinde olduğunu söylemek istiyorum.Onlar bu ülkenin evladı,yarınımız dediğimiz geçlerimiz geleceğimiz. Bizler biraz daha vicdan ve merhamet sahibi olursak,yüreğimizde ki şefkati,Kaf dağının arkasına saklamayıp gün yüzüne çıkartırsak şefkat ağaçlarımızın meyvesini toplayacağız.

                        Günümüzde çağımızın en çok ihtiyaç duyduğu şey şefkat ve merhamet.Bu konuda önce ailede sonra okulda daha sonra da toplumda bir dirilişe ihtiyaç var.Kalbi açık olan şefkati ve merhameti de içinde barındırır elbette.Her şeyden önce İslam dininin bir bireye yaklaşımını incelediğimizde merhamet duygusunun ağır bastığını;sertliği,zulmü,kıyıcılığı hiçbir zaman benimsemediğini hem yazılı kaynaklardan hem de yapılan uygulamalardan anlamak mümkün.Onlar bu sokakların kimsesiz ve kimliksiz yurttaşı.Çocuklu ailelerin çocuklarına zarar gelmesinden korktuğu korkulu düş,ve herkesin yaka silktiği kişi.Toplumca onlara kapılarımızı kapatmadan geleceğimizi kazanmanın derdinde olmalıyız ki geleceğimiz aydın olsun.

                     Sokak çocuklarına bir sokak kedisi gibi bakmamayı ne zaman öğrenirsek o zaman sokaklarımız daha güvenilir olacak ve yeni sorunlar doğmayıp huzurlu olarak yaşayacağız.Sokaklarda kendi halinde yaşayan, tiner çekerek onu bunu öldüren,kiminin parasını çalan,etrafa zarar veren çocuklarımızı topluma kazandırmak bize düşen insani ve asli görevlerden biridir.Devletimizin bu konudaki hassasiyeti kadar toplumsal duyarlılığın olması da bir o kadar önemlidir.Çünkü bu sorun sadece bir kesimi ilgilendirmiyor.Hepimizin ortak paydasında var olan bir sorun.Mevlana Hazretlerinin dediği gibi “Şefkat ve merhamette güneş gibi ol,hiddet ve asabiyet de ölü gibi ol”.Sevgi ve merhamet Mevlana düşüncesinin merkezidir.Mevlana’nın sevgisi ise evrenseldir..Irk,dil,din ayrımı yapmadan herkesi kapsamaktadır.Dünya da hiçbir ülkenin Bir Mevlana’sı,bir Yunus Emre’si yoktur.Tüm milletler bu ülkenin kültür damarlarından beslenmektedir.Evrensel sevginin simgesi Mevlana’nın yine bu konuda güzel bir sözü vardır “Yetmiş iki millet sırrını bizden dinler,biz ney gibiyiz iki yüz mezhep ehli ile bir perde de konuşuruz”der.Allah yeryüzünü zayıf ve güçlü bir yığın canlı ile donatmıştır.Ve her şeyin başına taç olarak da insanı yaratmıştır.Yeryüzüne taç ettiği insana ise kaynağı kendinde sonsuz olan şefkati ve merhameti vermiştir ki kendi yarattıklarına karşı sevgi duysun.

Hiçbir canlıya kapılarımızı kapatmayalım..Şefkat konusunda en fazla öne çıkan,Allah elçisi şüphesiz son peygamber ve alemlere rahmet olarak gönderilen Hz.Muhammed’dir.Hayatımızın odak noktası olarak Efendimizi örnek alarak yaşayalım.Hele ki bu yeryüzünde kulluk vazifesi ile görevlendirilen Allah’ın yarattığı insan ise merhametimizi esirgemeden el uzatalım.Evlatlarımızın,geleceğimizin, yarınlarımızın elinden tutarak topluma kazandıralım hep beraber.Evlerimizin kapılarını hep sonuna kadar kapattık ya şimdi yüreklerimizin kapısını sonuna kadar açmaya ne dersiniz ?