Kült, Fransızca menşeili bir kelime olmakla birlikte erken dönemlerde Türkçeye girmiş ve ‘’kutsal varlıklara gösterilen saygı, ayin’’ anlamında kullanılagelmiştir. (Kamus-i Turki). Etimolojik, Antropolojik ve kavramsal açıdan benzer anlamlarda kullanılan kült kelimesi, tanımladığı varlığa yücelik, kutsiyet atfetmektedir. Bu bakımdan kelime, her şeyden önce dini motifli bir niteliği haizdir.

Türk kültürü, gerek İslamiyet öncesinde gerekse İslamiyet’le birlikte ormanı ve ağacı dini bir figür olarak kabul etmiş, onu her dönemde inancının bir parçası haline getirmiştir. Türkler için orman daima Yüce Yaratıcının tecelligahı konumunda olmuştur. Ata yurt Asya’da Ötüken Yış ormanları Gök Tanrı’ya yakarış merkezi iken Ana yurdun Tasavvuf geleneğinde Anadolu’nun geniş ormanlarında kavak ve selvinin her daim Allah’ı zikrettiğine inanılmıştır. Orhun Abidelerinde Türklerin Ötüken Yış ormanlarından uzağa göçtüklerinde başlarına bela geleceği vurgulanmaktadır. Orman ve ağaç motifi her dönemde Türk Kültürün başat bir kültü durumundadır.

Ağaç motifi ezeli ve ebedi tarihimiz içinde sözlü ve yazılı geleneğimizde de sıkça işlenmiştir. Uygurların Türeyiş Destanında Oğuz Kağan’ın askerlerinden birisinin karısı sığındığı ağaç kovuğunda bir çocuk doğurmuş, çocuğa ağaç kovuğu manasına gelen ‘’Kıpçak’’ adı verilmiştir. Yine Osman Gazi Şeyh Edebali’nin tekkesinde uykuya daldığında, rüyasında karnından bir çınar ağacı yükseldiğini ve üç kıtaya yayıldığını görmüş; rüyasını Şeyhine anlattığında Edebali, soyunun devletlu olacağını, üç kıtaya yayılacağını müjdelemiştir.

Türk Kültüründe bazı ağaç türlerinin diğerlerine göre çok daha büyük anlamlar kazandığını da görmekteyiz. Örneğin Söğüt, Kayın, Kavak, Ardıç, Servi, Elma bu türden ağaçlardır. Söğüt ağacı, sulak yerlerde yetiştiğinden bereketi simgeler. Aynı zamanda gölgesinde yiğitlerin, alplerin oturduğu, meclis kurduğu ağaçtır söğüt. Osmanlı’nın kurulduğu toprağa Söğüt adının verilmesi bundandır. Kayın ağacı İslamiyet öncesinde büyük kutsiyet yüklenen bir ağaçtır. Yakut Türkleri kayının musibetleri savan bir niteliği olduğu inancıyla orak, yaba, saban gibi tarım aletlerini kayından yapmışlardır. Altaylar, kayını evin ve yurdun bekçisi olarak görüp kapı önlerine dikmişlerdir. Aşırı yağışlardan korunmak için ocağa kayın odunu atıp dumanını göğe salma geleneği de Güney Altaylarda çok yaygındır. Divanü Lügati’t Türk’te kayın kadınla özdeşleşerek iyiliği ve merhameti simgelemiştir. Kavak ağacı Altay ve Manas destanlarında ölümü ve dirilişi temsil etmekteyken Yunus Emre’nin mürşidi Pir Tapduk rüzgarda sallanan kavağın durmaksızın Hakk Teala’yı zikrettiğini belirtir. Ardıç ağacı gerek Orta Asya’da gerekse Anadolu’da iyileştirici gücü olan, nazara ve göze karşı koruyucu özelliği olan bir ağaç olarak kabul edilmiştir. Uygur yazıtlarında, Manas Destanında, Kaşgarlı Mahmut’un risalelerinde ardıç ağacının bu özelliklerinden bahsedilmektedir. Servi, Göktürklerde ve Hunlarda çoğunlukla mezarlıklara dikilen bir ağaçtır ve ebediyeti; ölümden sonraki hayatı simgeler. Daima yeşil kalan servi ağacı, ruhun ölümsüzlüğünü temsil eder. Bugün halen mezar başlarına servi dikilmesinin bir nedeni de İslamiyet öncesi kültür pratiklerimizin devam ettiriliyor olmasıdır. Elma, zürriyetin timsalidir. Soyun devamını simgeler, Bayırbucak Türkmenleri düğünlerde bayrak direğinin üzerine elma dikerek soyun devam etmesini dilerler. Karamanoğlu Beyliğinde doğan her erkek çocuk için obada bir elma fidanı dikildiği bilinmektedir. Bu bakımdan Türk vatanında ağaca, ormana ve

yeşile değer vermek, gelecek nesillere ağaç sevgisini aşılamak kolektif kültürümüzün tezahürü olduğu kadar milli bir vazifedir de.