Toplumlar da insan vücudu gibi olmalıdır. Müspet,güzel ve insanlara faydalı şeylerin ortaya çıkması ve problemlerin çözümü için ilim, inanç, sabır ve çalışma ve gayrete ihtiyaç vardır. Ayrıca çalışanla çalışmayanın, bilenle bilmeyenin bir tutulmayıp, çalışana ve bilene itibar edilmesi ve toplum tarafından saygınlık kazandırıl- ması lazımdır. İlim sahipleri ilimlerini bilmeyenlere aktarmalı ve bilmeyenler de öğrenmek için çalışmalıdır. İnsanlar gerçek manada birbirlerinin rakipleri değil, yardımcılarıdır.İnsanların yetiştirilmesi, bilgi ve becerilerinin artırılması ve başarılı olmaları, engellenmesi gereken değil, desteklenmesi gerekli davranışlardır. Eğer insanlığın problemlerini çözmek istiyorsak;her bir insan insanlığın problemlerinin çözümünde bir şans ve vazgeçilmez unsur olarak kabul edilmelidir.

Egoizm; fert, aile, kabile,ırk, parti,sınıf ve ülke egoizmi gibi çeşitli şekiller alabilmektedir.Egoizm hasta-lığına tutulduğumuzda , yalnız kendi başarımız ve itibarımız için çalışır,başkalarının zaafa uğratılması ve gözden düşürülmesi ve yok edilmesi gerekli insanlar olarak görürüz. Adeta onların başarısızlığı kendi başarımız başarı- larını başarısızlığımızın sebebi olarak kabul ederiz.Başarıdan korkan ve başarısızlığı isteyen durumuna düşeriz. Örneğin;egoist bir amir memurunun yetişip başarılı olarak kendisine rakip olacağından korkar, memur da amirinin başarısını kendi geleceği açısından sakıncalı görür ve birbirlerine her türlü engellemeyi yaparlar.Tica- ret,sanayi, eğitim ve sağlık gibi alanlarda da durum aynıdır.

İnsanlığın problemlerinin çözümü, insan şahsiyetini inkar etmeyip geliştiren, egoizmi mahkum eden,suni ayrılık ve kavgaları kaldırarak insanları barıştırıp aynı gayeye hizmet eder hale getiren, insanlığın önündeki görünmez engelleri kaldırarak tüm insanlığın yükseltilmesini ve yüceltilmesini sağlayacak fikri yapı ve olgunluğa ulaşmamıza bağlıdır.Bu olgunluğa ulaştığımızda insanlığın problemleri çözülecektir.