Çocukluğumuz kaldı biriktirdiklerimizden, bir kumbaraya attığımız bozukluklar gibi hep tatlı anılar kaldı belleklerimizde. Kumbaralarımızda ki paralar bozuktu, ama moraller, neşeler, mutluluklar yerindeydi sapasağlam çok şükür. Katkısız undan pişirilmiş, bir dilim ekmeğin üstüne sürülmüş katıktı hayat bizim için. Üzerine dökülen şekerler de, ara sıra yaşadığımız sevinçlerdi. Dizleri yamalı pantolonlarımız vardı bizim. Yüreği yamalı olmayan sevdalarımız vardı. Mahalle arkadaşlarımızdan öğrenirdik dayanışmayı. Topladığımız paralar ile sokağın köşe başında ki bakkaldan plastik bir top alırdık, bırakırdık kendimizi o zamanlarda çoğu boş olan arsalara.. Umutlarımızın peşinden koşardık, kan ter içinde.. İp atlardı basma etekli kızlar. İp atlarlardı ama adamlığı atlamazlardı. Dertlere ortak olurlardı. Masum sırlara yarenlik ederlerdi. Oyunlarını da aksatmazlardı, analarına yardım etmeyi de! Hemen hemen her mahallede bir ekmek büfesi vardı. Ahşaptan yapılmış, içi mis gibi ekmek kokan. O sıcacık nimetleri kolumuzun altına alır, evin yolunu tutardık. Sofralarda yerdik yemeklerimizi çiçekli melamin tabaklarda. Öyle porselen tabaklar fazla yoktu. Olsa bile misafir geldiğinde çıkardı görücüye. Sofra kalktıktan sonra sofra bezi de kalkar el gırgırı ile temizlenirdi halı. Sobası yanan, bacası tüten evlerimizde, siyah beyaz televizyonlarımızda cumartesi akşamı oynayacak Türk Filmlerini bir hafta boyunca iple çekerdik. Bütün programlar ona göre yapılırdı. Taş döşeli ama gönlü pamuk gibi , dar ama gönlü geniş yollarımızdan adeta kulaklarımızın pasını silen faytonlarımız geçerdi. Analarımızla pazartesi günleri gittiğimiz ve ilk durağı katık pazarı olan çarşı maceramız içinde kaçamak bakışlarla nice meyveler aşırmışızdır mideye, pazarcı esnafının gani gönlü sesi ile helal olsun nağmeleri eşliğinde. Pazar alışverişinin en güzel tarafı final kısmıydı. Dolu çantalar ellerde fayton duraklarına gidilir ve binilirdi rengarenk faytonlara. Nal sesleri eşliğinde tıkır tıkır evlerimizin yolunu tutardık. Arkaya yağlı kamçı vardı.. Suç nedir bilmezdik. En büyük suçumuz fayton arkasına asılmaktı.. Onun da cezasını faytoncu keserdi! O da kamçıyı denk getirebilirse.. Katık pazarından alınan katığı bir dilim ekmeğin üstüne sürüp bir de şeker gezdirip sokağa ok gibi fırlamanın zevkini o nesil bilir.Bir de mahalle bakkalından bir bardak çekirdeği ,dizleri eskimiş pantolonumuzun cebine indirme duygusunu.. Yokuşbaşı caddesinin başında sinema tahtalarında ki film afişlerine bakarak , bir hafta boyunca seyredilecek filmin heyecanını yaşamak nasıl bir duygu, bunu büyüklerimiz hep anlatırdı bizlere. Hayat ve sunko gazozlarının o tadını şimdi hiçbir meşrubatta bulamıyoruz. O zamanlar yoktu ama çok kıymetliydi herşey. Bize huzur veren, geçmişe götüren şarkılarımız vardı "bir ilkbahar sabahı" dinlediğimiz. Tek acımız faytonların arkasına asıldığımızda yediğimiz kamçılardı. Bedenimize kısa süreli acı veren ama yüreğimize hiç acı vermeyen..