Aile büyükleri olarak bizler(anne ve babalar ) olarak hiç düşündük mü acaba ?Çocuklarımızı ve gelecek neslimiz olan gençlerimizi mutlu edebilmek için, biz yaşayamadık,yapamadık..çocuklarımız yapsın, güzelce yaşasın diye biz yemiyoruz, içmiyoruz ve her yönden tasarruf ediyoruz bütün harcamaları onlara yapıyoruz fakat karşılığı. Maalesef mutsuzluk ve doyumsuzluk ….sebep ne..

Teknolojinin ilerlemesi ile maalesef insanlar ve geleceğimizin teminatı olan çocuk ve gençlerimiz mutlu olamıyor. Çünkü ilerleyen teknolojinin gerisinde kalmamak için yapılan her türlü harcamalar ve hamleler bazen fayda bazen de zarar vermektedir. Bunu çok iyi analiz etmemiz gerekmektedir. Bu teknolojinin başında da bilgisayar çağı ve tabii ki tablet ve cep telefonu kullanımı öncelikle aklımıza gelmektedir. Çocuklarımız hareketli ve enerjik bir yapıya sahip olmalarına rağmen; bilgisayar, tablet ve cep telefonunu ellerine aldıklarında saatlerce onun başında oturduklarına şahit olmaktayız. Beyinler uyuşturulmuş, hipnotize olmuş bir vaziyette muhtevası beyin yıkama teknikleri ile dolu, geçmişimizi tamamen karalayan mukaddesatımıza ateş püsküren ve gençliğimizi ahlaksızca yapılmış programların etkisinde yetişen şişman ve çabuk yorulan; hedef ve gayesi olmayan yeni nesiller meydana getirmiştir. Peki, çocuklarımız ve gençlerimiz bu hale gelirken bizler ne yaptık! Her birimizin elinde ya birer dizüstü veya cep telefonu veyahut tv den herhangi bir dizi takibi yapmak değil miydi sizlere soruyorum. Aile içi iletişim kopuk, ailevi meseleler konuşulmaz, çözüm üretilmez ve aile içinde her fert ayrı bir dünyanın insanı gibi ve evi de bir otel gibi kullanmadık mı? Peki; bu şartlarda yetişen çocuklarımız ve gençlerimiz maalesef geleceğimizin teminatı ve aktif rolü üstlenecek nesiller kuşağını temsil etmekte değiller midir? O halde; Geleceğimizin teminatı olan bu gençlerinizi daha dinamik, daha heyecanlı ve düşünen, geleceğe ümitle bakan bir hale getirmemiz için ne yapmalıyız.

Yukarıda ifade ettiğimiz; geleceğimizin teminatı olan çocuklarımızı, gençlerimizi daha mutlu, heyecanlı, daha dinamik ve düşünen birer fert olarak yetişmesini istiyorsak evvela yitirdiğimiz değerlere geri dönmeliyiz. Öncelikle onların birer çocuk olduklarını ve oyuna ihtiyaçlarının olduğunu unutmamalıyız. Çocuklarımızla oyun oynamalıyız. Oyun oynamak aile içi iletişimde hareketliliği artırmada ve aile bağlarını daha da kuvvetlendirmeye bir ön ayak olmaktadır. Bunu kesinlikle unutmayalım. Oyun oynarken büyükler olarak bizler anne ve babalar olarak çocuğumuzun seviyesine inelim, çocuklaşalım ve bunu gerçekçi olarak yapalım. Bu durumdan gerçekten aile fertlerinin hepsi de mutlu olacaktır. Çünkü aile içi mutluluk bulaşıcı olduğundan bütün fertler derinden etkilenecektir.

Aile içi oyunları oynarken bizler çocuklarımıza öncelikle geleneksel ev oyunları olan; dokuztaş, kör ebe, saklambaç gibilerini tavsiye edip beraber oynayalım. Veyahut akıl ve zekâ oyunları başta olmak üzere her türlü oyun malzemelerini oyuncakçı dükkânlarından çocuklarımızla beraber gidip ona yardımcı olarak alalım. Oyun oynama süre konusu da aklımıza gelebilir. Çocuklarımız ilk zamanlarda oyun oynama süresinde doyumsuz davranışlarda bulunabilirler ve saatlerce oyun oynamak isteyebilirler. Bu durum normaldir. Ve beklenen bir olaydır. Fakat ileriki günlerde bu süre gün geçtikçe kısalacak ve istenilen seviyeye gelecektir. Yeter ki bizler istikrarlı ve sabırlı olalım. Çocuklarımızın mutluluğu ve geleceği için oyun ve oyuncaklarına harcamış olduğumuz her türlü harcamalar topyekûn aile mutluluğu için bizlere geri dönecektir. Bunu kesinlikle unutmayalım.

Gelecek yazımızda buluşmak üzere hoşça kalın….